(ترکیبات – موارد استفاده – نحوه کشت)
(ترکیبات – موارد استفاده – نحوه کشت)
تریاک دارای ترکیب شیمیائی در هم و مواد مختلفی است که بعضی از آنها با روش تهیه آن در نواحی مختلف بستگی دارد تریاک علاوه بر الکالوئیدهای مؤثر، شامل موادی نظیر موسیلاژ، پکتین، مواد آلبومینوئدی، موم، کائوچوک، رزین، املاح معدنی (کلسیم، منیزیم و پتاسیم به حالت سولفات‌ها، فسفات‌ها، استانها و غیره) و مواد قندی است بعلاوه دارای اسیدمکونیک (املاح فریک را به
مکونین (اوپیانیل)، ماده‌ای به فرمول و به وزن ملکولی 18/194 است. این ماده نخستین بار توسط در سال 1832 از تریاک به دست آمد. مکونین، درریشه نیز که گیاهی از تیره است وجود دارد.
مکونین به صورت بلوریهای سفید سوزنی شکل متبلور می‌شود. از نظر انحراف نور، حالت راسیمیک و طعم بسیار تلخ دارد. در گرمای 102-103 درجه ذوب می‌گردد. در 700 قسمت آب سرد و 23 قسمت آب گرم حل می‌شود. در الکل، کلروفرم، بنزن، اترواسید استیک گلاسیال نیز محلول است. در قلیائیات به تانی حل می‌گردد و ملح قلیائی اسید مکونی نیک به وجود می‌آورد.
اسید مکونیک حالت ناپایدار دادر و به سرعت به صورت لاکتون تغییر شکل حاصل می‌کند.
تعداد الکالئویدهای ترکیا که تاکنون از آن استخراج گردید شامل 20 نوع است که از بین آنها منحصراً 6 الکالوئید مهم زیر به مقدار نسبتاً زیاد در آن یافت می‌شود:
مرفین
کدئین
نارسئین
نارکوتین
تبائین
پاپاورین
چهار الکالوئید، مرفین، کدئین، نارسئن و پایاورین از نظر درمانی بیشتر در پزشکی حائز اهمیت می‌باشند.
از بقیه الکالوئیدهای دیگر ، به ذکر لودانوزین
لودانین کوتارمین
کدامین کریپتوپین
رآدین پروتوپین
پرتوپین یا فرمارین، نیز یافت می‌شود.
کرپتوپین علاوه بر تریاک، از اعضای گیاهان مختلف مانند بعضی‌ها که به تیره
تعمق دارند نیز به دست آمده است.
در مصارف پزشکی،کپسول عاری از دانه، دانه، روغن خشخاش ،تریاک و بعضی از الکالوئیدهای آن بکار می‌رود. برگ و گل خشخاش نیز سابقاً در داروسازی مصرف داشته در مداوای بیماریها، بکار می‌رفته است ولی مصرف آنها امروزه تقریباً متروک گردیده است.
خواص درمانی- از اعضای مختلف خشخاش و فراورده‌های آن، مصارفی به شرح زیر بعمل می‌آید:
برگ خشخاش، دارای اثر خواب‌آورملایم و خفیف است و در فرمول اونگان پوپولئوم و بم ترانکی وارد می‌شود.
گل خشخاش، اثر آرام کننده و نسبتاً خواب‌آور دارد. سابقاً از آن نوعی آب مقطر و تنطور تهیه می‌گردد.
کپسول خشخاش- کپسول همة واریته‌های خشخاش مخصوصاً از نظر درمانی به مصارف عدیده می رسیده است ولی چون مشخصات محل رویش و نارس یا رسیده بودن کپسول، در میزان ماده مؤثره آن، تأثیر فراوان دادر یعنی در واقع آنچه که در بازار تجارت عرضه می‌شود ، کپسول‌هائی است که مقدار ماده مؤثره در آنها وضع متفاوت دارد، از این جهت امروزه با توجه به این که استفاده از آن، ناراحتی‌ها و حتی تلفات وارده آورده است، در مصارف داخلی اهمیت خود را از دست داده است.
کپسول خشخاش اگر در فاصله خرداد و تیر چیده شود. یعنی جدا کردن کپسول از ساقه اگر در زمانی صورت گیرد که میوه شروع به زرد شدن نموده باشد، مقدار مرفین آن زیادتر از مواقع دیگر خواهد بود ولی برای مصارف درمانی، بیشتر میوه‌های رسیده مورد مصرف قرار می‌گیرد.
با جوشاندن 2 تا 10 گرم آن در 200 میلی‌لیتر آن و افزودن مقداری قند یاعسل بدان، محلولی با طعم شیرین بدست می‌آید که در موقع بروز دردهای روده، اسهال‌های ساده، دیسانتری، تحرک مخاط‌ها، استفراغ‌های تشنجی، سرفه‌های عصبی،دردهای سرطانی و غیره اثر مسکن وآرام کننده ظاهر می‌کند ولی باید توجه داشت که کپسول خشخاش با همه اثر آرام‌کننده‌ی که دارد نباید به بیماران مبتلا به تب‌های شدید یا مداوم، التهاب‌های داخلی و همچنین در بیماریهای معده- روده دل پیچه‌های ناشی از امتلاء معده و یبوست داده شود بعلاوه برای اطلفال به عنوان آرام کنده و خواب آور نباید بکار رود زیرا نه تنها عوارض بعدی ممکن است ایجاد نماید بلکه به علت خطرناک بودن بودن امکان دارد که باعث مرگ شود.
مصرف کپسول خشخاش و فراورده‌های آن باید با مقادیر کم در درمان بیماریها شروع گردد زیرا عوارض ناراحت‌کننده و حتی منجر به مرگ ممکن است از مصرف بی‌رویه آنها ایجاد شود. این عوارض ناراحت کننده و حتی منجر به مرگ ممکن است از مصرف بی‌رویه آنها ایجاد شود. این عوارض، حتی با تنقیه محلولهای حاصل از کپسول خشخاش نیز بوقوع پیوسته است.
بطور کلی باید گفت که مصارف درمانی کپسول خشخاش در استعمال خارجی بیشتر مورد توجه است.
در استعمال خارج، از جوشانده 1 تا 2 کپسول خشخاش در یک لیتر آب، لوسیونهائی تهیه می‌کنند که بصورت غرغره، حمام و کمپرس، جهت تسکین در دو رفع التهاب‌های عـادی، از آن استفاده بعمل می‌آورند. بخور کپسول خشخاش در لارنژیت حاد مؤثر است.
در مصارف درمانی، همیشه میوه رسیده خشخاش را که دارای مقدار کمتری از مرفین، کدئین و غیره است باید بکار برد زیرا خطر آن به پایه میوه نارس خشخاش نمی‌رسد.
دانه خشخاش- فاقد الکالوئیدهاست و از آن گاهی به صورت امولسیون به مقدار 5 تا 10 گرم در 200 میلی لیتر آب، به عنوان نرم کننده و رفع پبوستهای مقاوم و نزله مثانه استفاده بعمل می‌آید.
بعضی از محققین وجوه مقادیر بسیار کم نارکوتین و یک الکالوئید نا معین را در دانه خشخاش ذکر نموده‌اند ولی این کار هنوز محقق نگردیده است.
از دانه خشخاش در تهیه نانهای قندی استفاده می‌شود. در ایران نیز چون قبل از منع کشت تریاک، دانه خشخاش در اختیار مردم قرار داشت از آن، به صورت پاشیدن بر روی نان استفاده بعمل می‌آمده است.
دانه خشخاش دارای مقدار کافی اسید فسفریک است. مصرف آن موجب فربه‌ی و پیدایش حالت خاصی شبیه خواب‌آلود بودن، سستی و رخوت می‌گردد و از این نظر است که تفاله دانه را پس از روغن‌گیری، به منظور تقویت و فربه نمودن چهارپایان به آنها می‌دهند.
روغن خشخاش بطوری که ذکر شد در بعضی از فراورده‌های داروئی وارد می‌شود.
تریاک، بطور مختلف در معالجه بیماریها مورد استفاده قرار می گیرد.
تریاک به علت تأثیر بر روی اعصاب، اثر خواب‌آور و آرام کننده دارد. در بیخوابیهای منشأ عصبی و در دردهای صبی مانند درد معده، قولنج‌های حاصل از مسمومیت سرب، مننژیت و غیره مصرف می‌شود. ضمناً چون اثر تعدیل کننده عمل اعصاب دارد. به عنوان تسکین هیجانهای عصبی، در حالات تشنجی، صرع، هذیان، حالات اضطرابی و بطور کلی تحریکات عصبی مصرف می‌شود
تریاک، مسکن سرفه و تنظیم کننده ترشحات برونش‌هاست. در بیماریهای حاد و مزمن دستگاه تنفس ماننده برونشیت و سل ریوی مصرف دارد. تریاک در استفراغ‌هائی که بر اثر تحریک منتهاالیه اعصاب سطحی مخاط معده پیش می‌آید، اثر تسکین دهنده دارد بعلاوه مصرف آن در دردهای سرطانی را کاهش می‌دهد.
تریاک در تنگی نفس‌های منشاء قلبی مانند فراخ شدن آئورت و نارسائی عمل آن مصرف دارد ولی در ضیق نفس‌هائی که بر اثر مسمومیت یا بیماریهای عفونی و یا ضایعاتی در ریه، پیش می‌آید، نباید از آن استفاده شود.
برچسب ها : مواد مخدر (ترکیبات – موارد استفاده – نحوه کشت) , پروژهایی در مورد مواد مخدر , مقالاتی در مورد مواد مخدر (ترکیبات – موارد استفاده – نحوه کشت) , مطالبی در مورد مواد مخدر (ترکیبات – موارد استفاده – نحوه کشت)
